Urodził się w 1908 roku w rodzinie ziemiańskiej na Polesiu. Wykształcenie rolnicze uzyskał na SGGW w Warszawie. W czasie okupacji uczestniczył w ruchu oporu. Aresztowany, spędził kilka lat w obozach koncentracyjnych, głównie w Oświęcimiu. Po wojnie osiadł we Wrocławiu. Pracował w rolnictwie w różnych jego branżach, w latach 60-tych w Zjednoczeniu Hodowli Roślin i Nasiennictwa. Było to prężnie rozwijające się, zamożne przedsiębiorstwo. Wobec pilnej potrzeby nowych kadr specjalistów, Szadurski jako sprawdzony fachowiec i świetny organizator otrzymuje pełnomocnictwa na utworzenie ośrodka szkolenia tychże kadr. Po porozumieniu odpowiednich resortów decyzje zapadły i w styczniu 1965 roku Jan Szadurski rozpoczął nową działalność.
Na lokum dla organizowanych szkół wybrał ogromny kompleks klasztorny Cystersów w Henrykowie. Obiekt był bardzo zniszczony, gdyż przez 20 lat po wojnie użytkowany był przez miejscowy PGR na magazyny nawozów, środków ochrony roślin, suszarnie nasion itp. Latem organizowano w nim kolonie dla dzieci górników. Nie lepiej przedstawiało się otoczenie klasztoru. Jako podwórko PGR-u, było rozjeżdżone przez ciągniki, maszyny rolnicze, rozdeptane przez pędzone tędy na pastwiska bydło. Zabytkowe ogrody stały się jednym wielkim nieużytkiem. Należało dokonać gigantycznego remontu oraz przystosować obiekt do nowego użytkowania. Dyrektor Szadurski miał na to 7,5 miesiąca – z nowym rokiem szkolnym szkoły miały zaistnieć. I zaistniały! – dzięki talentom organizatora, jego niesłychanemu wysiłkowi serca i umysłu, oraz nieograniczonemu zaufaniu jakim cieszył się u głównego sponsora. Był nim dyr. Karol Gawłowski. We wrześniu 1965 roku w zespole pocysterskim w Henrykowie rozpoczęło naukę 90 osób po maturze w dwóch ciągach państwowej szkoły technicznej – techników oraz laborantów, 98 absolwentów szkół podstawowych w 5-letnim technikum hodowli roślin i nasiennictwa. Szkoły były unikalne jeśli chodzi o profil nauczania oraz świetnie jak na owe czasy wyposażone. Miejscowy PGR został przekształcony w stację hodowli roślin, gdzie rozpoczęły się prace z zakresu hodowli roślin nasiennictwa, przez co szkoły uzyskały wspaniałe zaplecze praktyczne.
W ten sposób uratowano bezcenny zabytek przed dalszą dewastacją, a Cystersi niosący na tych ziemiach kulturę duchową i materialną mieli godną kontynuację
Następne 7 lat pracy Jana Szadurskiego – dyrektora wszystkich szkół i stacji hodowli roślin, to dalsze gigantyczne przedsięwzięcia:
– kontynuowanie remontów w głównym budynku, odrestaurowanie bardzo zniszczonych elewacji,
– kapitalny remont oficyn, zaadoptowanie ich na internat, mieszkania dla nauczycieli i laboratorium zakładu czyszczenia nasion,
– powołanie do życia naukowej placówki, filii Instytutu Hodowli Roślin i Nasiennictwa we Wrocławiu,
– sukcesywne zagospodarowywanie i cywilizowanie otoczenia zespołu budynków poklasztornych, w co mocno zaangażowali się nauczyciele i młodzież,
– budowa pięciu bloków mieszkalnych dla pracowników SHR-u,
– kontynuując tradycję Cystersów, Szadurski założył 5 stawów rybnych (karp hodowlany) i meliorował łąki i pastwiska.
W planie pozostały: sala gimnastyczna, kryty basen w ogrodzie i zagospodarowanie parku.
Jan Szadurski nie dokończył swego dzieła. Jego niepokorne zachowanie, niezależność myśli, samodzielność, nie podobały się ówczesnym władzom partyjnym. Decyzje zapadły na wyższym szczeblu. W 1972 roku musiał opuścić Henryków.
Żonaty z Janiną Raczyńską, miał z nią jedną córkę- lekarkę Marię. Urodził się 4.04.1908 roku, zginął w wieku 78 lat, 20.06.1986 r. potrącony we Wrocławiu przez ciężarówkę jadąca z nadmierną prędkością. Spoczął obok żony na warszawskich Powązkach.”
Oto co piszą o Janie Szadurskim na blogu;
http://historiarabki.blogspot.com/2008/10/wspomnienia-inz-jana-szadurskiego.html
Dr nauk techn., inż. melioracji. Urodzony 9.12.1923 w Trybuchowcach k. Buczacza, syn Szymona i Marii, rolników z tejże wsi. Szkołę powszechną rozpoczął w Trybuchowcach, ukończył 1936 roku w Buczaczu. W roku szkolnym 1938/39 zaliczył II klasę (IIb) PG w Buczaczu. Od września 1939 roku uczył się w radzieckiej dziesięciolatce. W latach 1935-39 należał do ZHP, od jesieni 1941 do Batalionów Chłopskich, potem do ZWZ-AK, pseudonim Żbik. Podczas okupacji niemieckiej pracował w gospodarstwie rodziców w Trybuchowcach, tu brał udział również w „Samoobronie”. W połowie maja 1944 wraz z rodziną wyjechał do Stanisławic, powiat Bochnia. W maju 1945 przeniósł się do gospodarstwa rolnego we wsi Skupne, w powiecie konińskim. Maturę zdał w lutym 1945 w Państwowym Liceum w Czarnkowie nad Notecią. W 1946 roku ujawnił swoją działalność konspiracyjną i skorzystał z amnestii. Studiował na Uniwersytecie i Politechnice we Wrocławiu, na Wydziale Rolnym ze specjalizacją melioracje rolne.
W 1950 roku uzyskał tytuł mgr inż. nauk technicznych. Podczas studiów był stypendystą Przemysłu Cukrowniczego i pracował w PZU we Wrocławiu jako likwidator „szkód gradobicia”. W latach 1952-54 był aspirantem w katedrze Melioracji Rolnych, kierowanej przez prof. dr inż. Stanisława Baca. W 1960 roku obronił pracę doktorską. Wydał drukiem 24 prace naukowe, w tym 4 tłumaczone na angielski. W 1951 Władysław Szklarz zawarł związek małżeński z Zofią Kańską, z którą ma córkę Agnieszkę i syna Marcina.
W marcu 1950 r. rozpoczął pracę w Państwowym Instytucie Gospodarstwa Wiejskiego w Czechnicy jako kierownik działu gospodarki wodnej. W latach 1954-61pracował w Instytucie Melioracji Użytków Zielonych TOB we Wrocławiu. Od roku 1962 do 1965 był kierownikiem działu Informacji Technicznej w Zakładach Aparatury Ochrony Roślin (Pilmet) we Wrocławiu. W zakładzie tym był współautorem konstrukcji dwuwiadrowej dojarki DM-20 i patentu nr 49050 – „pulsator do dojarki o wydłużonym okresie ssania”. Od roku 1966 do przejścia na emeryturę pracował na stanowiskach dyrektora w przedsiębiorstwach Zjednoczenia Hodowli Roślin i Nasiennictwa, prowadząc gospodarstwa nasienne Cieszyce i Henryków. Jednocześnie był dyrektorem Zespołu Szkół Nasiennych ze Studium Policealnym i Ośrodka Doskonalenia Kadr Pionu Nasiennego. Przed przejściem na emeryturę w 1990 roku był dyrektorem SHRO w Siecieborowicach. Będąc na emeryturze, w 1999 r. został powołany, w drodze wyboru, na 4-letnią kadencję burmistrza miasta i gminy Wiązów. ZUS zaliczył mu 56 lat pracy.
Za pracę otrzymał liczne nagrody, dyplomy, gratulacje, podziękowania i następujące odznaczenia; Srebrny Krzyż Zasługi 1971, Zasłużony Pracownik Rolnictwa 1974, Medal 30-lecia PRL 1974, Złotą Odznakę Zasłużony dla Dolnego Śląska 1975, Złotą Honorową Odznakę ZSMW 1975, Złotą Odznakę za Opiekę nad Zabytkami 1976, Medal KEN 1977, Złoty Krzyż Zasługi 1977, Medal 50-lecia PRL 1984, Krzyż Kawalerski OOP 1987, Medal Rodła 1990, Złotą Odznakę Honorową LZS 1993, Krzyż Batalionów Chłopskich 1995, Odznakę Pamiątkową Żołnierza AK „Akcja Burza” 1997, Złotą Odznakę Zasłużonego dla Towarzystwa Miłośników Lwowa i Kresów Południowo-Wschodnich 1999. W dniu 19 grudnia 2006 otrzymał Złoty Medal Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej. Od 1999 r. pełni obowiązki prezesa Oddziału BUCZACZ we Wrocławiu TMLiKPW i redaktora naczelnego kwartalnika „Głos Buczaczan”. W „Głosie Buczaczan zamieścił wiele artykułów, a w 2004 wydał opracowanie pt. „Ostatni spoczynek Buczaczan, życiorysy Buczaczan, był wydawcą zbioru; „Buczaczanie piszą wiersze”, Stanisława Jana Kowalskiego, „Gimnazjum w Buczaczu” Heleny Krompiewskiej „Figlaszki satyryczne o mężczyznach”.
W.Szklarz „Życiorysy Buczaczan”, Wrocław 2007
Władysław Szklarz zmarł 10.10.2013 roku i spoczął na Cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu.
