Wspomnienia absolwentów szkół
Jak wielu z nas, poza sentymentalnym wspominaniem o czasach w Henrykowie, mam inne sprawy. Mnie zajmuje genealogia, moje główne hobby. Ostatnie dwa lata jako genealog kręciłem się wokół gości z Ameryki. Szeroko opisuję to na swoim blogu. Z nadzieją, że zaciekawi to również Henrykusów udostępniam to również na naszej stronie.
Andrzej Szczudło
Ja to mam szczęście…czyli fart genealoga
…czyli … 5 dolarów napiwku za własnoręczne dźwiganie bagażu
Po transformacji otworzył się świat przed nami. Wreszcie paszport w domu, można było jechać gdzie się chce. Najpopularniejszym kierunkiem dla Polaków, oczywiście Afryka. W każdą stronę; Egipt, Tunezja, Maroko itd. W roku 2008 i ja wpadłem w wir tamtej rzeczywistości. Mój pierwszy zagraniczny wojaż w wolnej Polsce. Tunezja, konkretnie Djerba. Wyjazd z Żoną i Córką Klaudią. Pominę przedwyjazdowe reisefieber, wiecie jak to wygląda. Każdy swoje. Dziewczyny wiadomo, wszystko nowe i dopasowane, chociaż nie wiem po co, bo i tak później bez chodziły. Ja skromnie- kąpielówki, koszule na zmianę, kosmetyki, zapasowa bielizna. Na podróż pełen szpan, bo wszyscy mieli patrzeć. Ja koszulkę z małpą, jak mówiłem- moim przodkiem. Podobni jesteśmy.
Przy wejściu do samolotu pierwsza miła niespodzianka – Żona z Klaudią zostały zaproszone do kabiny pilotów.
Wróciły na pokład, zadowolone rozsiadły się w fotelach.
Okazało się, że moja koszulka z przodkiem była za gorąca, zmieniłem na lżejszą. Po wylądowaniu upał jak w piekle. Dowieźli nas do hotelu.
I tu sedno opowieści. Meldowanie w recepcji poszło szybko. Zmęczeni, dwie wypakowane walizy. Ja wychowany na socjalistycznym szacunku dla ludzi. Nawet w bajkach ten szacunek i miłość do bliźniego od dziecka był wpajany, nasz koleżka Murzynek Bambo się kłania. Ruszamy z recepcji, do walizek podchodzi starszy i większy ode mnie Murzyn i chce je nieść. Z racji ww. wychowania nie pozwoliłem mu i sam zabrałem się za niesienie swoich bagaży. Obrazek – idziemy do pokoju, który okazał się domkiem oddalonym o kilkaset metrów -przodem Żona z Klaudią, ja z walizami, ostatni z pustymi rękami idzie Murzyn. Utachałem się tych bagaży, że ledwo je do pokoju doniosłem. Murzyn otworzył pokój, sprawdził czy gdzieś się coś lub ktoś nie ukrył i idzie do wyjścia. Żona dyskretnie do mnie macha, aha-należy się napiwek. Wielkopańsko dałem 5 dolarów. Murzyn zdziwiony, ale wziął. Coś tam powiedział i poszedł. Zległem na łóżko i się zastanawiam – nadźwigałem się bagażu i jeszcze napiwek dałem. Korzyść mieliśmy z tego taką, że niedoszły tragarz naszego bagażu, przez cały czas naszego pobytu, ciągle nam towarzyszył, już bez napiwków.
Na następnych wyjazdach już taki usłużny nie byłem. Podróże kształcą.
Sławoj Misiewicz Harnaś
Opisywany już wcześniej Zjazd Henrykusów odbył się w Starczówku koło Ziębic w dniach 3- 4 czerwca 2024 r. Prezentujemy fotoreportaż z tej imprezy.
Po oficjalnym rozpoczęciu….
Wtorek, 4 czerwca w Henrykowie…
Zdjęcia i opisy; Andrzej Szczudło
Ten tekst jest jedynie „duchowo” związany z Henrykowem. To jedno z wielu wspomnień
związanych z moją młodością. Działo się to na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych dwudziestego wieku.
Tak, wiem, dawno. Są tacy, którzy uważają, że ludzie w moim wieku powinni dużo czasu
spędzać na plaży…., żeby się do piachu przyzwyczajać, ale póki co, to z tą plażą jeszcze poczekam.
Wracając do tematu. Mieszkałem wówczas, z rodzicami, w domu otoczonym z trzech stron
dużym sadem. Sad graniczył z dwóch stron z cmentarzem. Żeby dostać się do domu, trzeba było dwiema ulicami obejść cmentarz. Istniał jedna skrót. W „rogu” cmentarza znajdowała się jedna z bram, a w przeciwległym „rogu”, w ogrodzeniu, była furtka, przez którą wchodziło się do naszego sadu. Pokonawszy więc cmentarz „po przekątnej”, przechodziło się do sadu i przez sad do domu. Skrót ten pozwalał „zaoszczędzić” plus minus trzysta metrów. Korzystaliśmy z niego wszyscy przez okrągły rok, o każdej porze dnia i nocy.
Cmentarze w tamtych latach wyglądały zupełnie inaczej niż dzisiejsze „ukamienowane”
nekropolie. Były to ciche i spokojne, w jakimś sensie nawet urokliwe, autentyczne miejsca wiecznego spoczynku. Gdzieniegdzie, na jakiejś, zazwyczaj „ziemnej” mogile, z drewnianym krzyżem, paliła się zwykła świeczka. Myślę, że zmarłym w zupełności to wystarczało. Rzadko kiedy można było tu kogoś spotkać. Pewnie wielu z nas ma podobne obserwacje i odczucia.
Jako kilkunastoletni młodzian przechodziłem tamtędy kilka razy dziennie, a czasami nawet
„nocnie”. Nigdy nie spotkałem tam żadnej zjawy czy innego ducha. Mniej szczęścia miał nasz sąsiad, również korzystający z tego skrótu. Pewnego jesiennego popołudnia wracał skrótem do domu. Było już ciemnawo i w pewnym miejscu zauważył grabarza, który zajmował się swoją robotą, czyli kopał grób. Sąsiad był „po spożyciu” i postanowił zrobić
„kawał” grabarzowi. Dyskretnie, niezauważony zbliżył się do grabarza pracującego w wykopie i, gdy był odpowiednio blisko, „wyskoczył” z potępieńczym jękiem udając ducha, i… nic, zero reakcji. Zaszedł grabarza z innej strony i ponownie jęcząc udawał ducha. Tym razem… również nic. Sąsiad doszedł do wniosku, że pewnie grabarz jest głuchy, więc ruszył dalej w swoją drogę. Kiedy był w bramie i wychodził z cmentarza, otrzymał „strzał” łopatą w głowę. Zobaczył wszystkie gwiazdozbiory i padł na ziemię. Po chwili, gdy ponownie nawiązał kontakt z rozumem i rzeczywistością, zobaczył stojącego nad sobą grabarza z łopatą, który przemawiał do niego w te słowa:
Jęczeć można, straszyć można, ale poza teren nie wychodzimy!
Oczywiście historia z sąsiadem to tylko anegdota mająca trochę podkoloryzować opowieść.
Ale jak mawiał jeden z mych przyjaciół, gdy czasami mijał się z prawdą: „nie mogłoby tak być?” Jednak „cmentarny skrót” istniał naprawdę i funkcjonował długie lata. Dopiero gdy przeprowadziłem się z rodzicami do innego domu, przestał być używany. Ogrodzenie poddano remontowi, furtkę do sadu zlikwidowano, wybudowano w tym miejscu kaplicę cmentarną. No a duchy, jak to duchy… w bajkach lub horrorach.
Chociaż… Aniela w komentarzu napisała kiedyś: „Henryków ma ducha Cystersów i to on nas
zaczarował”. Jest w tym stwierdzeniu ziarno prawdy. Chyba istnieje i działa coś, co określa się terminem genius loci, czyli duch miejsca, duch w sensie szczególnej, niepowtarzalnej atmosfery i klimatu, które panują w jakimś miejscu, tego nieuchwytnego i nieokreślonego „czegoś”. Właśnie z tym zetknęliśmy się w Henrykowie.
Pozdrawiam!
Frenk
W dniach 3- 4 czerwca br. odbył się kolejny Zjazd Henrykusów tzn. absolwentów i pracowników szkół rolniczych, funkcjonujących w pocysterskim obiekcie klasztornym w Henrykowie w latach 1965- 1990.
Od kilku lat propagowana i realizowana jest luźna formuła zjazdu, na który zapraszani są wszyscy związani ze szkołą, niezależnie od rocznika. W tym roku główny nacisk położony był na Jubileusz 50.lecia ukończenia Policealnego Studium Nasiennictwa Rolniczego rocznika 1972- 74, którego wychowawcą był uczestnik spotkania, zamieszkały w niedalekim Lubnowie Jan Tetlak. Do roli organizatora poczuwał się Zenon Kowalczyk, który już kilka razy zwoływał henrykowską brać do Ziębic. Tym razem ze względów zdrowotnych nie mógł się tym zająć, więc prosił o wsparcie w tej roli kolegę z młodszego rocznika, Krzysztofa Reka aktualnie zamieszkałego w Świdnicy. Zamierzony cel osiągnięto.
Do Starczówka dotarło 28 osób, które mile spędzały czas na rozmowach przy stole i tańcach. Zaczęło się od odśpiewania Hymnu Henrykusów, po raz pierwszy z nową zwrotką dopisaną przez Krzysztofa Reka (pełny tekst poniżej). Następnie kilka ciepłych słów do obecnych skierował Zenon Kowalczyk, a po nim Jan Tetlak.
W gronie uczestników były dwa „świerzaki” (pierwszy raz na zjeździe), absolwenci technikum z 1972 roku; Stasia Sposób i Zbyszek Szuberla. Zbyszek, wyróżniający się posturą i aparycją, przyjechał przygotowany. Oprócz wspomnień miał bowiem spory pakiet zdjęć z czasów szkolnych. Podzielił się nimi z redakcją strony henrykusy.pl , czego owoce będą widoczne za jakiś czas. Zbyszek był łącznikiem większej grupy i w trakcie zabawy zapowiedział, że drugiego dnia w Henrykowie pojawi się grupka ich szkolnych koleżanek i kolegów.
Rozmowy i tańce trwały do północy. W lokalu „U George’a” w roli wodzireja i dawcy muzyki sprawdził się ponownie Grzegorz Kęsek. Poza charyzmą dodatkowym jego atutem był akordeon, szczególnie przydatny do śpiewów biesiadnych przy stole.
Część uczestników spotkania, zamieszkałych niedaleko, nie korzystała z noclegów w Starczówku i nocą wracała do domów. Dlatego na śniadanie następnego dnia stawiła się już mniejsza liczba uczestników, którzy niespiesznie wyjechali do Henrykowa.
Po raz kolejny zwiedzaliśmy dobrze znany sprzed lat pocysterski obiekt, w czym asystowali Pani profesor Wiesława Trawińska i miejscowy radny- absolwent PSNR z lat 1974- 76 Kazimierz Piątkowski.
W trakcie zwiedzania podkreślano szczególną rolę Jana Szadurskiego (1908- 1986) w powstaniu i prowadzeniu w pierwszych latach szkół rolniczych w Henrykowie. Pod tablicą upamiętniającą Jana Szadurskiego Pani Trawińska wspominała o zasługach dyrektora, a uczestnicy zjazdu złożyli wiązankę kwiatów. Godzinne zwiedzanie klasztoru (niestety płatne dla nas jak dla innych osób niezwiązanych z tym obiektem) zakończyło się obiadem w Sali Marmurowej. Łzy wspomnień kapały do talerzy.
Po raz pierwszy absolwenci henrykowscy spotkali się oficjalnie z Prezesem Stowarzyszenia Przyjaciół Henrykowa Krzysztofem Lisowskim, który towarzyszył nam przy zwiedzaniu obiektu. Obiecano sobie współpracę w propagowaniu dobrej sławy Henrykowa, której owoce będą widoczne w Internecie na stronach:
Stowarzyszenie Przyjaciół Henrykowa (ziebice.pl)
oraz na stronach Facebooka, w profilach:
„Henryków sentymentalnie” oraz „Stowarzyszenie Przyjaciół Henrykowa”
Zapraszamy do oglądania i komentowania!
UWAGA!
Bogata galeria zdjęć będzie prezentowana w najbliższym czasie, po pozyskaniu od wielu uczestników i ich uporządkowaniu. Zaglądajcie na naszą stronę!
My murzyni z Henrykowa (nieoficjalny hymn Henrykusów)
My murzyni z Henrykowa
Pracujemy w pocie czoła
od wieczora aż do rana
taka dola zakichana
taki los murzyna jest
Chociaż deszczyk z nieba kapie
Każdy za łopatę łapie
wymachuje w lewo, w prawo, aż Władziuchna bije brawo
i nasz Czesław cieszy się
Gdy robotę odwalimy
to Piastowską odwiedzimy
po pół litra wypijemy i do domu pojedziemy
taki los murzyna jest
I choć lat nam już przybyło
to wigoru nie ubyło
teraz gdy się spotykamy to tak sobie wspominamy
jaki los murzyna był
Już za kilka dni odbędzie się zapowiadane wcześniej
SPOTKANIE HENRYKUSÓW w Starczówku,
z wyjazdem do Henrykowa drugiego dnia.
Przypominamy program imprezy:
3 czerwca (poniedziałek) – godz. 15:00 obiad, godz. 18:00 kolacja i zabawa przy muzyce.
4 czerwca (wtorek) – godz. 9:00 – 10:00 śniadanie, następnie wyjazd do Henrykowa i od godziny 13:00 zwiedzanie z przewodnikiem (koszt 20 zł). Po godz. 14:00 obiad w sali marmurowej (koszt 40 zł).
W naszym wtorkowym spotkaniu w Henrykowie uczestniczyć będą zaproszeni: sołtys Henrykowa – Ryszard Dziuba i Prezes Zarządu Stowarzyszenia Przyjaciół Henrykowa -Krzysztof Lisowski.
Przypominamy o wpłatach za udział. Szczegóły w linku poniżej.
Pełna informacja o zjeździe- spotkaniu; Zjazd 2024 w Starczówku – Henryków sentymentalnie (henrykusy.pl)
Do szkół rolniczych w Henrykowie trafiali różni ludzie. Różni pod względem zainteresowań i talentów. Wiemy o miłośnikach koni, łucznictwa, turystyki górskiej, kolarstwa, przyrody, fotografowania, historii, śpiewu, malowania itd. Dziś na naszych łamach po raz drugi ujawnia się miłośnik słowa wierszowanego, Piotr Skowroński. Zapraszam do lektury i komentowania! (ASz.)
Epitafium Henrykusa
A kiedy czas mój już się dopełni, otworzą się śmierci wrota,
Pójdę do parku, siądę pod dębem, tam znajdzie mnie świętych rota.
Ustawią wagę, tę wszechwiedzącą, co mierzy dobro i grzechy.
I tutaj Panie mam małą prośbę, racz nie odmawiać pociechy.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Nim stuknę w marę, chcę sprawdzić tarę, robiłem to całe życie.
Też byłem sędzią, selekcjonerem, znam gorzką prawdę o sicie.
Dla mnie allele znaczą tak wiele, odróżniam Mendla od Händla.
Jako nasiennik zbadałem wiele, szerszych i węższych, płytszych i głębszych.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Tak mistrz nauczał o nasiennictwie, w szerszym i węższym zakresie.
Prawdy co głosił, a było ich wiele, miał zapisane w notesie.
Dziś prawdy zbledły, kurz pokrył drogi, ziemia bez sensu się kręci.
Pamięć zastygła, wola osłabła, świat łatwym życiem tak nęci.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Jest coraz senniej, sennie nasiennie.
Już film się toczy, widzę twarz matki, jak się pochyla nade mną.
I ojca postać, stoi strapiony, czuję, że także jest ze mną.
Znów jestem młody, pod młodszym dębem, wrócił świat jaki pamiętam.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Nie tracę czasu, biegnę do szkoły, chwilę pod krzyżem przyklękam.
Lecz nagle słońce zgasło jak świeca, mgła z parku pełznie na drogę.
Wiatr kąsa drzewa i ciszę strzępią, dzwony co biją na trwogę.
Bo oto z mglistych, wężowych splotów postać się ciemna wyłania.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Płynie nad ziemią śmierć, bo to ona, cały już obraz przesłania.
Nie chcę umierać, jestem tak młody, nawet gdy jest to iluzją
Lecz przecież życie też jest teatrem, często się kończy kontuzją.
Pójdę przez kuchnię, może zjem obiad, na ziemi mój już ostatni.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Bardziej to czuję, niż słyszę pogoń, wiem, że znalazłem się w matni.
Muszę się schronić, w sali dębowej jest tajne ukryte przejście.
Biegnę tak szybko, upiór mnie goni, bliskie jest moje odejście.
Uciekasz chłopcze, stawiasz bariery nie ze mną takie numery.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Znam tajne przejście, też tam chodziłem, kiedyś w tej szkole uczyłem.
Więc dokąd pędzisz, kogo tam szukasz, ona już dawno jest moja.
Oczu jej cudny błękit zgasiłem, nigdy nie będzie już twoja.
Gdzie byłeś wtedy gdy jeszcze mogłeś żywą do serca przytulić?
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Ona czekała, ciebie los porwał, żalem chcesz serce otulić.
Ja też kochałem, a gdy umarła, przekląłem Boga i życie.
Na wzgórzu Weimar chciałem z tym skończyć, lecz Pan się zjawił o świcie.
Pan ciemnej mocy, mroku i strachu, depresji, lęku i śmierci.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Złożyłem podpis na grobie księcia, lecz nie wiem czy to mnie kręci?
Teraz, cóż, praca jak w korporacji, są nawet nadgodziny.
Zaraz po tobie lecę odpocząć, urządzam urodziny.
Nad Morzem Martwym mam fajną metę, tam zrobię całą fetę.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Sporo też kumpli z pracy tam wpada, zaczyna się Wampiriada.
W niej konkurencja ta najważniejsza, walka o Puchar Dziewicy.
Zasady wszyscy od wieków znają, lecz je ogłoszą z mównicy.
Chodzi o chlanie, lecz krwi nie wina, dla dziewczyn straszna nowina.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
To jeszcze z Rzymu albo Walencji pito ją dla potencji.
Dla nas nie liczy się tylko ilość lecz styl i urok prezencji.
Już nie ma dziewic, z tym są kłopoty, musimy chronić ich cnoty.
Wszystko przez liczne głupie reklamy, codziennie problem z tym mamy.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Płonący konar, ten tylko zgasi, kto go zakwasi- dotyczy Ewy, Eli i Kasi.
Ech pora kończyć, jestem spóźniony, nie masz nic dla swej obrony.
Żyłeś, przeżyłeś, tak jak umiałeś, nie wiem czy tak jak chciałeś?
Nie chcesz pamiętać, lecz przecież wiecie, życie i śmierć są w pakiecie.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Tu leży Henrykus.
Całe życie tęsknił za czymś co stało się w końcu snem, letnim wspomnieniem,
kruchym jak kwiat jednej nocy.
Piotr Skowroński
Nocny rajd na Gromnik był już tematem wpisu na naszych łamach tu: Nocne przygody na szczycie – Henryków sentymentalnie (henrykusy.pl)
Tym razem o pokonywaniu tej samej trasy przez dziewczyny z technikum, w dniu 5 kwietnia 1974 roku dowiadujemy się z „Kroniki Mirki”.
Wyruszyłyśmy powitać wiosnę na Gromniku, na kilka dni przed feriami wiosennymi. Pogoda była ładna, humory też nam dopisywały. Trasa choć krótka, ale atrakcji było wiele. Zaraz na początku strzelińskie kamieniołomy.
potem wapienniki…
… i już Gromnik!
Tańce, hulanki. swawole.
W myśl przysłowia – kota nie ma, myszy tańcują, gdy „Cnotka”/kot/ po imprezie wyjechał do domu we Wrocławiu, my /myszy/ w tany.
AVENA okazała się wystarczająca do spotkania po imprezie, dla samych słuchaczy „PESTKI”. Część Ciała Pedagogicznego się dołączyła, początkowo było sztywno, ale dwaj zaproszeni Wykładowcy rozruszali towarzystwo.
Goście jednak przywieźli ze sobą instrumenty – gitarę, saksofon i trąbkę. Szał w połączeniu z naszym pianinem, perkusję zastępowało walenie dłońmi w blaty stolików i tupanie nogami, tamburynowych dźwięków dostarczało pukanie łyżeczką w kubki i szklanki, walenia dużymi łyżkami nie wszystkie przetrwały.
Bluesowali” od „We Have All the Time In the World” w chrapliwym wykonaniu Jonasza i Władka, przez „swingującą” wersję Frycka – „Green Green Grass Of Home”. „Czar PGR-u” porwał wszystkich jazzowym popisem pianistycznym w „Hit the Road Jack” i „In The Mood” nie obyło się bez gitarowo- wokalnej wersji country „My Rifle, My Pony and Me” z Rio Bravo i gremialnie wykonanej polskiej wersji „Mój karabin, mój koń i ja”, po wszystko co nam przyszło do głowy. Nawet „Pamiętajcie o ogrodach”, co normalnie w rytmie bluesa nie było do wyobrażenia, wtedy wyszło. Nigdy więcej nie słyszałem takich wykonań. Jednak lepiej brzmiało w rytmie swinga, tu jedna z naszych koleżanek pokazała swój talent wokalny, któryś z kolegów okazał się super gitarzystą w „House Of The Rising Sun”, przy „skromnych” wrzaskach pozostałych i zachwycie Jonasza, a Jonasz szalał. Od razu chciał ich zabrać do Hybryd. Nie pojechali. Przy pomyśle bluesowego wykonania pacierza, szeptem „że nie wypada” zainterweniował jeden z Wykładowców i pacierz został w „swingu” zrealizowany. Ponieważ impreza w AVENIE miała charakter prywatny, dziewczyny jednak „kabaretowo machały nogami”. Jakoś dziwnie ich przybyło, jak szukałem do oficjalnego występu, tylko trzy były chętne. W czasie „swing pacierza” nogi trzymały skromnie przy sobie.
Siłą rzeczy nie dało się z Władkiem uniknąć rozmów o sporcie. Któryś z Wykładowców wdał się z Władkiem w dyskusję na temat techniki pchania kulą.
Złote pchnięcie Władka. Zdjęcie późniejsze.
Złote pchnięcie Władka, to oficjalny podpis pod olimpijskim rzutem, chociaż Władek wypowiadając to jako życiową maksymę, często puszczał oczko. Podobno dziewczyny znały inne jej znaczenie. Najczęściej FRYCEK z niej żartował, po nich musiał przed Władkiem nieźle uciekać. Gorąca różnica zdań doprowadziła, że Wykładowca udostępnił kulę ze szkolnego magazynku sportowego i w nocy, pomimo, że bardzo się aparycją różnili, wyszli uzasadniać swoje racje. Chyba słaba widoczność była, bo słychać było dźwięk tłuczonego szkła. Który to Wykładowca z dwóch obecnych był, słuchacze wiedzą. Nazwiska nie wymienię, ale miałem z Nim zabawną sytuację podczas zabawy andrzejkowej. /patrz: Pan Kobra – Henryków sentymentalnie (henrykusy.pl) /
Wrócili pogodzeni, ale każdy został przy swoim zdaniu, bo obaj agresywni nie byli. Spokojniejszy, może ostrożniejszy, był nasz Wykładowca.
Poniższa fotka pokazuje dysproporcje w posturze, co prawda Władka Komara (w środku) i Zygmunta Smalcerza (ten niski z prawej), jednak nasz Wykładowca do Goliatów nie należał.
Bawiliśmy się świetnie, nic dziwnego, bo były również panie, z którymi kiedyś na tłusty czwartek faworki piekliśmy. Nazwisk nie wymieniam, bo widziałem aktualne komentarze ich dzieci czy wnuków, ale baaardzo były obtańcowywane. Można było „jazzować” „bluesować” i „swingować” Ciało Pedagogiczne, co u niektórych słuchaczy było spełnieniem skrywanych marzeń i fantazji. Parafrazując powiedzenie Dyrektora Szadurskiego „Kobieta w tańcu powinna jak faworek – łamać się w pół”, no i łamali, chwilowo bezkarnie.
„Tańce dzikie” skończyliśmy nad ranem, Oczywiście nie obeszło się na pokojach bez –„ jak się Polacy rozchodzili to strzemiennego wypili” – co trochę „hop do łóżka” opóźniło. Spać kładliśmy się już o widoku.
(Ciąg dalszy w pisaniu.)
Sławoj Misiewicz. „Harnaś”
Mimo wszelkich naszych problemów, przyjeżdżajcie! Nasze młode pokolenie proszę serdecznie o pomoc w osiągnięciu tego celu.
Serdecznie pozdrawiam!
Urszula Korycka- Grzegorzewska, rolnik z ziemi żychlińskiej
Szczegóły na temat Zjazdu 50.lecia PSNR rocznika 1972- 74 podaliśmy tu:
Zjazd 2024 w Starczówku – Henryków sentymentalnie (henrykusy.pl)
