Nie szukajcie tego w słownikach, to neologizm. Sam przed chwilą wymyśliłem to określenie, które w mojej intencji miało znaczyć aktywność wywołaną wspomnieniami. We mnie tego typu uczucie funkcjonuje od dawna i sprawia, że co raz przypominając miłe zdarzenia sprzed lat ruszam w świat w poszukiwaniu osób, które mi tak miło się kojarzą.
W ten sposób w roku 1996, w dwie pary z małymi jeszcze dziećmi ruszyliśmy w poszukiwaniu Piotra Ruszkowskiego, kolegi z PSNR. W szkole, na pierwszym roku Piotrek był artystą, który stale nas rozbawiał. Śpiewał, recytował, opowiadał kawały, robił miny, pokazywał swoje niespotykane palce u rąk, które umiał wygiąć jak nikt inny. Na drugim roku już mu się odechciało, ale to chyba nie dlatego, że zamieszkał w pokoju razem ze mną i Mirkiem Brandtem? Lubiłem go i nie narzekałem na pokojowe sąsiedztwo. Czasami działał na mnie nawet inspirująco, między innymi kiedy wspólnie tworzyliśmy słynny potem tekst piosenki „My murzyni z Henrykowa” (poniżej w pełnej treści). Po szkole widzieliśmy się tylko raz, na zjeździe w Henrykowie, kończącym 25. letnią historię szkół rolniczych. Było to w roku 1990.
Piotrek zaskoczył nas tym, że jako pierwszy złamał zasadę, że „drzewa do lasu się nie przywozi”. Po prostu przyjechał na zjazd szkolny ze swoją żoną. Jednak tak naprawdę nikt nie miał mu tego za złe, bo Grażynka okazała się sympatyczną miłośniczką Henrykusów. Kiedy więc parę lat później wakacyjnym szlakiem ruszyłem na wschód kraju, wiedziałem kogo spotkam w Krasieninie koło Lublina.
Dotarliśmy tam pod wieczór, bez zapowiedzi, bo komórek wtedy nie było, a zresztą nie mieliśmy pewności czy na pewno Ruszkowskich odwiedzimy. Mimo dosyć późnej pory, zastaliśmy ich przy pracy. Uwijali się przy pomidorach uprawianych w tunelach foliowych. Był to czas zbiorów. Nie było czasu na sentymenty, wzięliśmy się do pracy przy sortowaniu, bo nad ranem następnego dnia, cała pula owoców miała trafić na giełdę. Przy sortowaniu udało się pogadać i pośpiewać. Okazało się, że duch artystyczny tu żyje, trzy córki umiały pięknie śpiewać. W gościnnym domu znalazło się miejsce na nocleg dla całej naszej ekipy liczącej osiem osób. I dobrze, bo nocą spadł tęgi deszcz, który zlałby nasze namioty niemiłosiernie.
Następnego dnia, który dla Piotra zaczął się nad ranem, pozbieraliśmy się, i kiedy gospodarz wrócił z giełdy wybraliśmy się do Lublina. Już nie pamiętam co zwiedzaliśmy, ale utrwaliłem w sobie pogląd, że Lublin to fajne miasto, podobnie jak Puławy, skąd Piotrek pochodzi. Zresztą cała okolica pełna była ciekawych miejsc, które dobrze kojarzyły się z historią Polski.
Znacznie później, kiedy córki opuściły już rodzinny dom Ruszkowskich, odwiedziłem Krasienin ponownie. Tym razem było więcej czasu i miejsca na rozmowy. Piotr zarzucił już ogrodnictwo i pracował na posadzie w Lublinie, a przestronny domek (za duży na dwoje ludzi) był pięknie urządzony na dużej, pełnej zieleni działce. Ta zieleń to zasługa Grażyny, jak przyznał Piotr, i ja mu uwierzyłem.
Z żalem stwierdzam, że Piotrek, który zawsze był duszą towarzystwa, nie pojawia się na zjazdach absolwentów PSNR dosyć często organizowanych w Henrykowie i okolicach. Najpierw tłumaczył się odległością i brakiem czasu, teraz raczej względami zdrowotnymi. Chętnie jednak wita Henrykusów w swoich podlubelskich progach.
Andrzej Szczudło
Poniżej zamieszczam tekst piosenki, która w bliskich mi rocznikach absolwentów jest uważana za hymn Henrykusów. Powstała w zaciszu męskiego internatu, po dosyć wyczerpującym czynie społecznym, zorganizowanym przez naszego wychowawcę Czesława Trawińskiego. Dziś nie ma już czynów społecznych, a i o murzynach mówi się i pisze jakoś inaczej.
My murzyni z Henrykowa
My murzyni z Henrykowa
Pracujemy w pocie czoła
od wieczora aż do rana
taka dola zakichana
taka dola nasza jest
Chociaż deszczyk z nieba kapie
Każdy za łopatę łapie
wymachuje w lewo, w prawo,
aż Władziuchna* bije brawo
a nasz Czesio cieszy się.
Gdy robotę odwalimy
to Piastowską odwiedzimy
po pół litra wypijemy i do domu pojedziemy
taki los murzyna jest.
tekst; Piotr Ruszkowski, Andrzej Szczudło
- Władziuchna to nasz dyrektor Władysław Szklarz
Brak komentarzy on Sentymentalizm aktywny